You are looking for information, articles, knowledge about the topic nail salons open on sunday near me maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materialu on Google, you do not find the information you need! Here are the best content compiled and compiled by the https://toplist.foci.com.vn team, along with other related topics such as: maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materialu
Table of Contents
Maszyna dydaktyczna – krzyżówka
- Article author: szarada.net
- Reviews from users: 23506
Ratings - Top rated: 3.6
- Lowest rated: 1
- Summary of article content: Articles about Maszyna dydaktyczna – krzyżówka Updating …
- Most searched keywords: Whether you are looking for Maszyna dydaktyczna – krzyżówka Updating maszyna dydaktyczna, określenie krzyżówki maszyna dydaktyczna, hasło krzyżówki maszyna dydaktyczna, rozwiązanie dla maszyna dydaktyczna, co to maszyna dydaktyczna, krzyżówka maszyna dydaktycznaLista rozwiązań dla określenia maszyna dydaktyczna z krzyżówki
- Table of Contents:
Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału krzyżówka
- Article author: www.krzyzowki.edu.pl
- Reviews from users: 32871 Ratings
- Top rated: 3.2
- Lowest rated: 1
- Summary of article content: Articles about Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału krzyżówka Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału krzyżówka. repetytor, Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału. Inne opisy:. …
- Most searched keywords: Whether you are looking for Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału krzyżówka Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału krzyżówka. repetytor, Maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materiału. Inne opisy:. Wyszukiwanie haseł do krzyżówek w języku polskim i angielskim na podstawie formatu hasła oraz jego opisu.
- Table of Contents:
repetytor – Co to jest repetytor? + Definicje online + eDefinicje.pl
- Article author: edefinicje.pl
- Reviews from users: 34785 Ratings
- Top rated: 3.0
- Lowest rated: 1
- Summary of article content: Articles about repetytor – Co to jest repetytor? + Definicje online + eDefinicje.pl maszyna dydaktyczna · maszyna służąca do powtarzania omówionego materiału · ucząca maszyna używana w nauczaniu programowym do powtarzania przerobionego materiału. …
- Most searched keywords: Whether you are looking for repetytor – Co to jest repetytor? + Definicje online + eDefinicje.pl maszyna dydaktyczna · maszyna służąca do powtarzania omówionego materiału · ucząca maszyna używana w nauczaniu programowym do powtarzania przerobionego materiału. definicja, definicje, co to jest, czym jest, co znaczy, co oznacza, wyraz, słowo, krzyżówka, hasła krzyżówek, hasła, hasło, hasło krzyżówki, scrabble, literaki, słowa, wyrazyDefinicja słowa repetytor. Sprawdź co oznacza słowo repetytor. Zobacz tłumaczenie słowa repetytor w wielu językach, na alfabet migowy, Braille’a, Morse’a, fonetyczny i inne. Wyraz repetytor posiada 5 definicji.
- Table of Contents:
repetytor
ucząca maszyna używana w nauczaniu programowym do powtarzania przerobionego materiału
429 Too Many Requests
- Article author: pl.glosbe.com
- Reviews from users: 4893 Ratings
- Top rated: 3.7
- Lowest rated: 1
- Summary of article content: Articles about 429 Too Many Requests maszyna dydaktyczna; daw. osoba powtarzająca z uczniem lekcje … programowym do powtarzania przerobionego materiału; maszyna służąca do powtarzania … …
- Most searched keywords: Whether you are looking for 429 Too Many Requests maszyna dydaktyczna; daw. osoba powtarzająca z uczniem lekcje … programowym do powtarzania przerobionego materiału; maszyna służąca do powtarzania …
- Table of Contents:
Dydaktyka ogólna – wykłady – Pedagogika – Bryk.pl
- Article author: www.bryk.pl
- Reviews from users: 34139 Ratings
- Top rated: 3.0
- Lowest rated: 1
- Summary of article content: Articles about Dydaktyka ogólna – wykłady – Pedagogika – Bryk.pl Do metod utrwalania przerobionego materiału zalicza się: … uporządkowanych poleceń przechodzących przez maszynę dydaktyczną bądź podręcznik programowany. …
- Most searched keywords: Whether you are looking for Dydaktyka ogólna – wykłady – Pedagogika – Bryk.pl Do metod utrwalania przerobionego materiału zalicza się: … uporządkowanych poleceń przechodzących przez maszynę dydaktyczną bądź podręcznik programowany. W dydaktyce ogólnej wyróżnia się następujące metody nauczania: według kryterium charakteru pracy nauczyciela oraz rodzaju organizacji lekcji…
- Table of Contents:
maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materialu
- Article author: delibra.bg.polsl.pl
- Reviews from users: 5516 Ratings
- Top rated: 4.5
- Lowest rated: 1
- Summary of article content: Articles about maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materialu ki audiowizualne oraz maszyny dydaktyczne, przy pomocy których można … tycji (powtarzania przerobionego materiału). W czasie egzaminowania na maszynie … …
- Most searched keywords: Whether you are looking for maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materialu ki audiowizualne oraz maszyny dydaktyczne, przy pomocy których można … tycji (powtarzania przerobionego materiału). W czasie egzaminowania na maszynie …
- Table of Contents:
See more articles in the same category here: https://toplist.foci.com.vn/blog.
Maszyna dydaktyczna
Maszyna do nauczania Skinnera, mechaniczne urządzenie do kontroli postępów ucznia zaprogramowana instrukcja
Maszyny dydaktyczne były pierwotnie mechaniczny urządzenia, które prezentowały materiały edukacyjne i uczyły uczniów. Zostały wymyślone przez Sidney L. Pressey w połowie lat dwudziestych XX wieku.[1] Jego maszyna była pierwotnie administrowana wielokrotny wybór pytania. Maszynę można było ustawić tak, aby ruszyła dopiero wtedy, gdy uczeń uzyska prawidłową odpowiedź. Testy wykazały, że doszło do uczenia się.[2][3][4][5] To był przykład tego, jak to zrobić znajomość wyników powoduje uczenie się. Dużo później, Norman Crowder rozwinął ideę Pressey dalej.[6][7]
B. F. Skinner był odpowiedzialny za inny typ maszyny o nazwie GLIDER, która wykorzystywała jego pomysły na to, jak uczenie się powinno być ukierunkowane pozytywnie wzmocnienie.[8] Skinner opowiadał się za używaniem maszyn do nauczania szerokiej gamy uczniów (np. W wieku przedszkolnym i dorosłym) oraz do celów dydaktycznych (np. Czytanie i słuchanie muzyki). Potencjał instruktażowy maszyny uczącej wynikał z kilku czynników: zapewniał automatyczne, natychmiastowe i regularne wzmacnianie bez użycia awersyjnej kontroli; prezentowany materiał był spójny, ale różnorodny i nowatorski; tempo nauki można dostosować do indywidualnych potrzeb. W rezultacie uczniowie byli zainteresowani, uważni i skutecznie się uczyli, tworząc pożądane zachowanie, „ucząc się przez działanie”.[9][10]
Istnieje duże doświadczenie, że obie metody działały dobrze, i tak się stało programowane uczenie się w innych formach, takich jak książki.[11]Pomysły uczenia maszyn i uczenia programowanego stanowiły podstawę dla późniejszych pomysłów, takich jak otwarta nauka i instrukcja wspomagana komputerowo.
Ilustracje wczesnych maszyn uczących można znaleźć w podręczniku źródłowym z 1960 r., Nauczanie maszyn i programowana nauka.[12]
cytaty
Edward L. Thorndike w 1912 r .: „Gdyby dzięki cudowi mechanicznej pomysłowości książkę można było tak ułożyć, że tylko ten, kto zrobił to, co było wskazane na pierwszej stronie, stałby się widoczny, i tak dalej, wiele z tego, co teraz wymaga osobistego instruktażu, mogłoby być zarządzany przez druk ”. [13]
Sidney L. Pressey w 1932 r .: „Edukacja była jedną z głównych dziedzin działalności w tym kraju, która dotychczas nie stosowała systematycznie pomysłowości w rozwiązywaniu swoich problemów” (s. 668). Myślał, że maszyna, którą opracował, doprowadzi do „rewolucji przemysłowej w edukacji” (s. 672).[4]
Zobacz też
repetytor – po polsku: definicja, gramatyka, wymowa, synonimy i przykłady
Mianuję cię repetytorem Starego i Nowego Testamentu.
Literature
Wystrzelił doń jakiś biedaczyna, repetytor żaków u św.
Literature
(3) W rozumieniu niniejszego układu personelem artystycznym są osoby, które na podstawie ustawy o Izbie Kultury Reich i przepisów wykonawczych do tej ustawy podlegają obowiązkowemu zrzeszeniu w Izbie Teatralnej Reich (sekcja sceniczna), w szczególności: kierownicy sceny, aktorzy, dyrygenci, reżyserzy, inspicjenci, kierownicy literaccy, kierownicy chóru, repetytorzy, suflerzy i osoby na podobnych stanowiskach, kierownicy techniczni (odpowiedzialni za urządzenia, dekoracje i kostiumy oraz osoby na podobnych stanowiskach, o ile są odpowiedzialne za swój dział), jak również doradcy artystyczni, chórzyści, tancerze i fryzjerzy”.
EurLex-2
— Leży na kursie zero, dziewięć, dwa — zameldował McAlister, nie odrywając oczu od repetytora kompasu
Literature
Kiedy mówił o „kompasie-matce” i „repetytorach”, myślał zapewne, że to dla nas zupełnie nowe rzeczy.
Literature
Repetytory [do przesyłu informacji]
tmClass
Eforus, profesorowie, repetytorzy, nauczyciel muzyki i starszy famulus byli zaproszeni i zjawili się na uroczystości.
Literature
Jest na podwójnej częstotliwości niż repetytor.
OpenSubtitles2018.v3
f) połączenia przewodowe elektryczne repetytora określonego w 3.3.4, jeżeli jest ono zainstalowane.
EurLex-2
Taki repetytor nie może w żadnym razie zakłócać prawidłowej pracy przyrządu ani umożliwiać dostępu do mechanizmu lub do napędu taksometru.
EurLex-2
Ciemną postacią, która właśnie pojawiła się na pomoście i spoglądała na repetytor kompasu, musiał być Watson.
Literature
Słuchał, nadstawiając uszu, uważnie jak na kazaniu, nie śmiąc nawet założyć nogi na nogę ani podeprzeć się łokciem, a kiedy o drugiej zabrzęczał dzwonek, repetytor musiał go pouczyć, że ma stanąć z nami w szeregu.
Lagun
Taki repetytor nie może w żadnym razie zakłócać prawidłowej pracy przyrządu ani umożliwiać dostępu do mechanizmu lub do napędu taksometru
eurlex
połączenia przewodowe elektryczne repetytora określonego w #.#. jeżeli jest ono zainstalowane
eurlex
Dyrektor posadził nas gestem; potem odwrócił się do repetytora:
Lagun
Repetytory gdańskiego czasomierza można oglądać m.in. w siedzibie Parlamentu Europejskiego w Brukseli, w Urzędzie Miejskim i Urzędzie Marszałkowskim w Gdańsku oraz w Gdańskim Parku Naukowo-Technologicznym.
Dydaktyka ogólna – wykłady
Dydaktyka ogólna – wykłady
W dydaktyce ogólnej wyróżnia się następujące metody nauczania:
według kryterium charakteru pracy nauczyciela oraz rodzaju organizacji lekcji wyróżnia się: metody nauczania metody utrwalania metody kontroli oceny według kryterium zaangażowania receptorów oraz sposobu poznawania rzeczywistości: metody oglądowe metody słowne metody praktyczne
Dobór metod stosuje się według różnych kryteriów:
cel dydaktyczny zajęć – może on ulegać zmianom na kolejnych lekcjach, dlatego też muszą za nim podążać odpowiednie metody nauczania; inne stosuje się w przypadku utrwalania wiadomości, a inne podczas przekazywania nowych treści środki nauczania – wyznaczają one bezpośredni sposób pracy na lekcji organizacja procesu dydaktycznego – jego struktura
Wśród metod zajęć praktycznych wyróżnić można następujące formy nauczania:
działania podczas których uczniowie w różny sposób odwzorowują rzeczywistość obserwacja oraz przekształcenie naturalnych przedmiotów w procesie wytwarzania użytecznych produktów (przybory i pomoce szkolne, budka dla ptaków itp.) działalność społecznie użyteczna- na przykład przygotowywanie apeli, robienie gazetek szkolnych itp. działalność produkcyjna
Do metod utrwalania przerobionego materiału zalicza się:
powtarzanie
uczenie się na pamięć
ćwiczenia
Wśród metod kontroli oceny wyróżnia się:
1. metody konwencjonalne
ustne odpytywanie pisemne odpytywanie egzaminacyjne odpytywanie zadania praktyczne
testy kontrola maszynowa
egzaminatory informatory maszyny treningowe maszyny wielofunkcyjne repetytory trenery
Na proces wielostronnego kształcenia składają się następujące elementy:
działalność praktyczna odkrywanie przeżywanie przyswajanie
Kształcenie wielostronne – jest to rodzaj kształcenia, gdzie uczniowie – pod kierunkiem nauczyciela bądź samodzielnie – stosują różne sposoby oraz środki kształcenia:
uczenie się w roku przyswajania wiedzy z różnych źródeł uczenie się w toku rozwiązywania problemów przeżywanie wartości indywidualna oraz zbiorowa działalność praktyczna
Przedmiot teorii kształcenia wielostronnego stanowi złożony proces rozwoju dokonujący się pod wpływem kształcenia. Założeniem tej teorii jest możliwość harmonijnego rozwoju jednostki w toku jej własnej działalności praktycznej, poznawczej i emocjonalnej. Koncepcja ta uwzględnia:
aktywność intelektualną – a więc poznawanie rzeczywistości i siebie, przyswajanie nagromadzonej przez ludzkość wiedzy przyrodniczej i społecznej oraz jej samodzielne odkrywanie w toku rozwiązywania problemów
aktywność emocjonalną – rozwój sfery motywacyjnej i emocjonalnej, przeżywanie i wytwarzanie wartości
aktywność praktyczną – osobisty udział wychowanka w przekształcaniu rzeczywistości, poznawanie wzorów przekształcania rzeczywistości oraz rozwiązywanie różnych problemów praktycznych
Nauczanie dokonuje się przez:
podawanie – przyswajanie, bezpośrednie poznawanie rzeczywistości
– przyswajanie, bezpośrednie poznawanie rzeczywistości badanie – odkrywanie, myślenie konwergencyjne zakłada jedno rozwiązanie, dywergencyjne – wiele rozwiązań; sprawdzanie wyników, weryfikacja
– odkrywanie, myślenie konwergencyjne zakłada jedno rozwiązanie, dywergencyjne – wiele rozwiązań; sprawdzanie wyników, weryfikacja przeżywanie – tworzenie sytuacji, które będą wywoływać u uczniów przeżycia emocjonalne pod wpływem wyeksponowanych wartości (na przykład dzieła literackie, muzyczne, film, obraz, rzeźba itp.); “przeżycie” – przejaw stosunku podmiotu do moralnych, społecznych, estetycznych, naukowych czy religijnych wartości oraz do przyrody i siebie samego
– tworzenie sytuacji, które będą wywoływać u uczniów przeżycia emocjonalne pod wpływem wyeksponowanych wartości (na przykład dzieła literackie, muzyczne, film, obraz, rzeźba itp.); “przeżycie” – przejaw stosunku podmiotu do moralnych, społecznych, estetycznych, naukowych czy religijnych wartości oraz do przyrody i siebie samego działanie – działalność praktyczna to sposób racjonalnego łączenia procesów wytwórczych z teoretycznymi podstawami; zasada łączenia teorii z praktyką – celem działania jest umożliwienie uczniom opanowania pewnych operacji praktyczno – technicznych oraz zrozumienia naukowych podstaw produkcji
W. Okoń wymienia następujące aspekty procesu kształcenia wielostronnego
SPOSOBY UCZENIA SIĘ METODY NAUCZANIA SKŁADNIKI TREŚCIOWE POSTAWY STRATEGIE DZIAŁANIA – PRZYSWAJANIE – PODAJĄCE – OPISOWE RECEPTYWNE – INFORMACYJNE – ODKRYWANIE – PROBLEMOWE – WYJAŚNIAJĄCE – BADAWCZE – PROBLEMOWE – PRZEŻYWANIE – EKSPONUJĄCE – OCENIAJĄCE -AFEKTYWNE – EMOCJONALNE – DZIAŁANIE – PRAKTYCZNE – NORMATYWNE – AKTYWNE – OPERACYJNE
Postulatem dydaktyki jest harmonijne łączenie uczenia naturalnego ze sztucznym, gdzie naturalne polega na postrzeganiu, obserwacji i myśleniu abstrakcyjnych, natomiast sztuczne wykorzystuje gotową wiedzę i metody podające.
Nauczanie problemowe – uczniowie uzyskują nowe wiadomości i umiejętności w toku rozwiązywania problemów (teoretycznych i praktycznych). Główną cechę nauczania problemowego stanowi aktywność badawcza uczniów w określonych sytuacjach, która skłania ich do stawiania pytań, formułowania problemów i hipotez oraz ich weryfikowania. Do właściwości nauczania problemowego zalicza się następujące cechy:
nowe informacje są zdobywane przez uczniów w toku rozwiązywania teoretycznych oraz praktycznych problemów podczas rozwiązywania problemów uczniowie pokonują wszelkie przeszkody, rozwija się ich aktywność i samodzielność tempo nauki zależy od ucznia bądź grupy uczniów aktywność uczniów powoduje u nich rozwój pozytywnej motywacji, przez co zmniejsza się potrzeba formalnego kontrolowania ich osiągnięć efekty takiego nauczania są niezwykle trwałe
Etapy nauczania problemowego:
zaistnienie sytuacji problemowej tworzenie możliwych pomysłów rozwiązań, stawianie pytań, hipotez poszukiwanie rozwiązań weryfikacja hipotez
NAUCZANIE PODAJĄCE NAUCZANIE PROBLEMOWE – TREŚCI NAUCZANIA SĄ PODAWANE W GOTOWEJ POSTACI – NAUCZYCIEL KONCENTRUJE SIĘ NA PROGRAMIE A NIE NA UCZNIACH – TREŚCI NAUCZANIA PRZEKAZYWANE SĄ PODCZAS ROZWIĄZYWANIA RÓZNYCH PROBLEMÓW O CHARAKTERZE TEORETYCZNYM I PRAKTYCZNYM – PODCZAS PRZEKAZU USTNEGO LUB PRZEKAZU Z PODRĘCZNIKA TWORZĄ SIĘ LUKI W KONCENTRACJI, POWODUJĄCE PROBLEMY ZE ZROZUMIENIEM PRZEKAZYWANYCH TREŚCI – ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW WZMAGA AKTYWNOŚĆ I SAMODZIELNOŚĆ UCZNIÓW, KTÓRZY POKONUJĄ WSZYSTKIE TRUDNOŚCI NA DRODZE DO ROZWIĄZANIA – TEMPO NAUKI DOSTOSOWYWANE JEST TYLKO DO PEWNEJ GRUPY UCZNIÓW (ZDOLNIEJSZYCH) – TEMPO NAUKI ZALEŻY OD DANEGO UCZNIA BĄDŹ GRUPY UCZNIÓW, KTÓRZY WIELE CZERPIĄ Z PRACU ZESPOŁOWEJ – KONTROLA OSIĄGNIĘĆ WIĄŻE SIĘ CZĘŚCIOWO Z PROCESEM UCZENIA SIĘ – WYSOKI POZIOM AKTYWNOŚCI UCZNIÓW ROZWIJA ICH MOTYWACJĘ ORAZ ZMNIEJSZA KONIECZNOŚĆ FORMALNEGO SPRAWDZANIA ICH POSTĘPÓW W NAUCE – BRAK MOŻLIWOŚCI ZAPEWNIENIA WSZYSTKIM UCZNIOM SUKCESU, A NAJWIĘCEJ PROBLEMU SPRAWIA ZASTOSOWANIE ZDOBYTYCH WIADOMOŚCI W PRAKTYCE – EFEKTY TAKIEGO NAUCZANIA SĄ TRWAŁE, A UCZNIOWIE Z ŁATWOŚCIĄ MOGĄ ZASTOSOWAĆ ZDOBYTE WIADOMOŚCI W NOWYCH SYTUACJACH
Technika kształcenia – termin ten wiąże się z treściami technicznymi i z problemami dotyczącymi przekazywania oraz wymiany informacji pomiędzy nauczycielem (bądź zastępującym go przedmiotem, maszyną) a uczniem. W procesie nauczania wykorzystywane mogą być różne środki, takie jak:
gramofon komputer magnetofon programy zapisane na kasetach, płytach radio i inne
Problemy technologii kształcenia stanowią dzieło dydaktyki, dotyczą pełnego bądź częściowego zastosowania technologii środków nauczania w procesie kształcenia. Podstawowym elementem nauczania programowego jest program składający się z uporządkowanych poleceń przechodzących przez maszynę dydaktyczną bądź podręcznik programowany. W zależności od charakteru, drogi uczenia się (układ treści) oraz oczekiwanych odpowiedzi mówi się o programach:
liniowych – powstają one na kształt testów, gdzie uczniowie mają wypełnić puste miejsca i sprawdzić odpowiedzi
rozgałęzionych – podobne do testów wyboru, zadaniem ucznia jest wybranie jednej prawidłowej odpowiedzi z kilku podanych
mieszanych – są kombinacją dwóch poprzednich programów
Metoda blokowa – opracowana przez Kupisiewicza metoda mieszana stanowi rozszerzenie mieszanego programu; łączy w sobie tekst programowany oraz tekst konwencjonalny, zawierający ogólnodostępne treści. Do zasad leżących u podstaw programowania treści należą:
efektywność przystępność samodzielność systematyczność
Blok programowy składa się z:
bloku informacyjnego bloku testowo – informacyjnego bloku testowo – problemowego bloku korektywno – informacyjnego bloku korektywno – problemowego
Uzyskanie określonych wiadomości w toku nauczania blokowego wymaga od ucznia cofnięcia się z bloku informacyjnego do bloku korektywnego w celu nadrobienia zaległości, oraz przejścia do problemowego.
Do podstawowych form organizacyjnych działalności dydaktycznej zalicza się:
pracę lekcyjną pracę domową pracę pozalekcyjną
Systemy organizacyjne kształcenia:
System klasowo – lekcyjny – występuje podział na według wieku na poszczególne klasy, realizacja programu nauczania ma miejsce podczas lekcji, programy składają się z poszczególnych działów, a te z tematów, do zalet tego systemu zalicza się jego prostą strukturę organizacyjną, łatwość oraz ekonomiczność administrowania, sprzyjanie upowszechnianiu oświaty; do jego wad zaliczyć należy zbyt małą uwagę na różnicach indywidualnych uczniów, sztywność organizacyjną oraz zbyt duży nacisk na dyplomy zamiast na wszechstronny rozwój uczniów
System mannheimski – podział uczniów nie według wieku lecz według poziomu rozwoju umysłowego; występują tutaj cztery typy klas:
klasa uczniów przeciętnych klasa uczniów mało zdolnych klasa uczniów opóźnionych w rozwoju klasa najbardziej uzdolnionych uczniów
Zaletą tego systemu jest fakt respektowania indywidualnych możliwości uczniów, jednak jego wadą jest niejako przesądzanie o szkolnej a nawet życiowej karierze ucznia jedynie na podstawie jego zdolności oraz wiedzy podczas dokonywania selekcji.
System amerykański – progresywizm – w Europie znany pod nazwą “nowe wychowanie”, szkoła eksperymentalna założona przez Johna Deweya; progresywiści kładli szczególny nacisk na dostosowywanie oddziaływań wychowawczych do psychicznego rozwoju uczniów oraz ich zainteresowań, postulowali swobodny rozwój wraz z wyzwoleniem inicjatywy ucznia w procesie nauczania; główne założenia Deweya to:
zrezygnowanie z zajęć klasowo – lekcyjnych swobodna organizacja, zadania wytwórcze jak na przykład uprawa roli, rzemiosło czy zajęcia w domowym gospodarstwie proces kształcenia dostosowywany do zainteresowań uczniów brak systematyzacji wiedzy
Progresywizm krytykowano za zbyt duże liczenie się z potrzebami uczniów oraz lekceważenie wykształcenia składającego się z wiedzy systematycznej; kierunkiem przeciwnym do progresywizmu był esencjalizm
Metoda projektów – jej twórcą był Kilpatrick, polegała na wprowadzeniu w miejsce normalnych przedmiotów nauczania tak zwane projekty – ośrodki tematyczne, które umożliwiały łączenie pracy i nauki z zainteresowaniami uczniów, którzy poprzez swoją działalność praktyczną podejmowali jednocześnie działalność poznawczą. Zajęcia odbywały się w poszczególnych pracowniach. Metoda projektów stwarza warunki dla samodzielnego zdobywania wiedzy przez uczniów w toku formułowania problemu, planowania sposobów jego rozwiązania aż wreszcie rozwiązania. Warunki te są ponadto zbliżone do warunków panujących poza szkołą. Ważnym jest również, by uczniowie brali całkowitą odpowiedzialność za swoje działanie. Ten rodzaj kształcenia a zarazem wychowania przygotowuje do samodzielnego życia oraz stwarza odpowiednie warunki dla moralnego rozwoju – uczniowie uczą się rozróżniać co jest słuszne oraz moralne.
Plan Daltoński (daltoński plan laboratoryjny) – metodę tę stworzyła Helena Parkhurst w okresie międzywojennym. Ta metoda kształcenia polegała na organizacji indywidualnego nauczania, nie opartego na systemie klasowo – lekcyjnym – uczniowie otrzymują pewien materiał, który samodzielnie opracowują we własnym tempie pod okiem nauczyciela. Po kilku wspólnych lekcjach zdawali oni relację ze zdobytych wiadomości i umiejętności.
Szkoła bez klas – pierwsza tego typu szkoła średnia została założona przez Franka Browna w końcu lat pięćdziesiątych XX wieku. Podstawowym założeniem tego systemu było grupowanie uczniów nie według kryterium wieku czy zdolności, lecz według ich zainteresowań oraz postępów w nauce określonego przedmiotu. Zatem program wszystkich przedmiotów był podzielony na kilka etapów – od tych najłatwiejszych aż do najtrudniejszych – do których uczniowie dobierani byli na podstawie wyników odpowiednich testów.
System Trumpa – grupa nauczycieli określonego przedmiotu traktowana była jako zespół zajmujący się większymi grupami uczniów. Każdy z nauczycieli prowadzi najlepiej przez siebie znany przedmiot, w razie potrzeby tworzone są mniejsze grupy dla uczniów posiadających trudności z przerabianym materiałem.
Metoda ośrodków zainteresowań – jej twórcą był Owidiusz Decroly (Belgia), który jako podstawę nauczania wprowadził tak zwane ośrodki zainteresowań, a więc tematy zajęć tworzone w oparciu o zainteresowania uczniów. Tematy te miały ponadto bezpośredni związek z życiem – opierały się na potrzebach działania, walki czy żywienia. Metoda ta została zmodyfikowana i wprowadzona do szkół specjalnych przez Marię Grzegorzowską.
Nauczanie łączne – idea ta powstała w Austrii w latach 1920 – 1922, skąd później została rozpowszechniona w innych krajach (także w Polsce). Ten system kształcenia polegał na tym, iż treści nauczania w klasach początkowych stanowiły “ośrodki życia” koncentrujące się na sprawach ojczystych. W kolejnych latach nauki, kształceniem obejmowane były coraz szersze kręgi rzeczy oraz zjawisk w takiej postaci, w jakiej występują one w rzeczywistości.
System Celestyna Freineta – jest to obecnie najpopularniejsza idea wdrażana w szkołach podstawowych. System ten powstał po I wojnie światowej we Francji, a jego istotą jest to, iż treści nauczania stanowi tutaj środowisko wraz ze wszystkimi zjawiskami społecznymi oraz przyrodniczymi. Szkoła staje się niejako zakładem pracy zespolonym ze środowiskiem. W szkole znajduje się sala wspólna oraz wiele pracowni specjalistycznych, w których uczniowie wykonują różne prace (hodowla zwierząt, uprawa roli, stolarstwo czy budownictwo). Uczniowie przeprowadzają własne eksperymenty oraz realizują różnego rodzaju twórcze projekty.
Wyróżnia się cztery odrębne toki kształcenia:
tok podający – uczniowie przyswajają wiedzę w gotowej postaci tok problemowy – uczniowie samodzielnie dochodzą do wiedzy; tok ten opiera się na działalności uczniów, którzy rozwiązują problemy tok operacyjny – uczniowie uczą się oddziaływać na rzeczywistość tok ekspozycyjny – uczucia i postawy uczniów są ukierunkowywane za pośrednictwem procesów emocjonalnych
Wyróżnionym tokom kształcenia przyporządkować można następujące typy lekcji:
lekcja podająca, zakłada następujące fazy:
sprawy organizacyjne, przygotowanie uczniów do pracy sprawdzenie zadania domowego przedstawienie, opracowanie nowych treści nauczania zintegrowanie nowych wiadomości z już nabytymi, systematyzacja utrwalenie nowo zdobytych wiadomości przez stosowanie ich w nowych sytuacjach wyjaśnienie pracy domowej
Ponadto, można wyróżnić następujące podtypy lekcji podającej:
lekcje kombinowane lekcje, gdzie wprowadzany jest nowy materiał lekcje utrwalające wiadomości lekcje prowadzące do uogólniania i systematyzowania materiału lekcje kształtujące umiejętności i nawyki lekcje których celem jest sprawdzenie wiadomości uczniów
lekcja problemowa:
przygotowanie klasy do pracy w nawiązaniu do poprzednich zajęć, kontrola pracy domowej stworzenie sytuacji problemowej, uczniowie formułują problem główny i związane z nim zagadnienia określenie planu pracy, formułowanie przez uczniów różnych rozwiązań problemu sprawdzenie propozycji rozwiązania problemu (teoretyczne bądź praktyczne) systematyzacja i utrwalenie nowych wiadomości zastosowanie zdobytych wiadomości w nowych sytuacjach praktycznych bądź teoretycznych – w czasie lekcji lub w formie pracy domowej
lekcja operacyjna:
przygotowanie uczniów do pracy, sprawdzenie pracy domowej uświadomienie uczniom celów zajęć określenie zasad i reguł, według których ma być wykonane zadanie wzorowy pokaz nauczyciela określonej czynności pierwsze próby wykonywane są przez uczniów pod okiem nauczyciela ćwiczenie czynności (urozmaicone) zadanie pracy domowej, której celem jest utrwalenie nabytej sprawności
lekcja ekspozycyjna:
przygotowanie klasy do pracy prezentacja uczniom informacji dotyczących eksponowanego dzieła oraz jego twórcy uczestnictwo uczniów w ekspozycji (może być powtarzana – cała lub tylko fragmenty) dyskusja dotycząca wartości dzieła twórcza aktywność uczniów w zależności od charakteru dzieła
Technologia kształcenia dotyczy podstaw teoretycznych oraz praktycznego zastosowania środków dydaktycznych w procesie kształcenia. Środki dydaktyczne uzupełniając, wzbogacając proces kształcenia służą jego optymalizacji. Głównymi celami środków dydaktycznych zatem są:
pośredniczenie w przekazie informacji pomiędzy dwoma osobami magazynowanie informacji przetwarzanie informacji
Środki dydaktyczne są to pewne przedmioty materialne dostarczające uczniom określonych bodźców wzrokowych, słuchowych czy dotykowych, co ułatwia proces bezpośredniego i pośredniego poznawania rzeczywistości. Umiejętnie dobrane środki dydaktyczne, adekwatne do stosowanych metod i technik nauczania ułatwiają realizację zasady poglądowości oraz przystępności.
Typy środków dydaktycznych według Fleminga:
środki naturalne – przedstawiają one bezpośrednio samą rzeczywistość środki techniczne – przedstawiają rzeczywistość w sposób pośredni, należą tutaj:
środki wzrokowe środki słuchowe środki wzrokowo – słuchowe (czyli audiowizualne) środki manipulacyjne środki modelowe środki automatyczne
środki symboliczne – przedstawiają rzeczywistość przez odpowiednią symbolikę znaków czy rysunków technicznych
Typy środków dydaktycznych według Wincentego Okonia:
środki proste:
środki słowne (np. podręcznik)
środki wzrokowe (np. wykresy czy mapy)
środki złożone:
mechaniczne środki wzrokowe (np. mikroskop
środki słuchowe (np. magnetofon czy radio)
środki słuchowo – wzrokowe (audiowizualne)
środki automatyzujące proces kształcenia (elektroniczne)
maszyny analogowe i cyfrowe
Funkcje środków dydaktycznych według Kupisiewicza;
ułatwiają proces poznawania rzeczy i zjawisk poprzez ich reprezentację
wspomagają proces myślenia – ułatwiają dokonywanie analizy, syntezy i porównywania rzeczy oraz zjawisk jak i formułowanie uogólnień i pojęć stanowiących podstawowe elementy wiedzy
zastępują bądź uzupełniają czynności dydaktyczne nauczyciela – zaprogramowane teksty czy nagrane wykłady
Kupisiewicz dzieli środowisko dydaktyczne na:
środowisko wzrokowe, na które składają się oryginalne przedmioty bądź przedmioty je zastępujące, np. wykresy środowisko słuchowe – np. radiomagnetofon środowisko wzrokowo – słuchowe – np. film
Funkcje podręcznika
informacyjna
badawcza
praktyczna
samokształceniowa
Podział środków technicznych:
aparatura do obrazu przestrzennego (rzutniki, projektory stereo)
elektroniczne maszyny cyfrowe
maszyny dydaktyczne, urządzenia utrwalające wiadomości
podręczniki kompleksowe oraz teksty programowe
środki audiowizualne (videofony, rzutniki)
środki masowego przekazu
urządzenia do projekcji świetlnej
urządzenia do wzmacniania zapisu oraz odtwarzania dźwięku
urządzenia służące do reprodukcji obrazów i tekstów
Planowanie procesu kształcenia występuje w trzech postaciach:
planowanie roczne planowanie okresowe (semestralne) planowanie codzienne
Plan pracy szkoły obejmuje zarówno cele kształcące jak i cele opiekuńcze i wychowawcze. Plan rozwoju szkolnictwa może być roczny bądź perspektywistyczny.
Do podstawowych założeń planu pracy szkoły należy:
zapewnienie uczniom wielostronnego rozwoju oraz przygotowanie ich do samodzielnego życia przez stosowanie różnorodnych form działalności – społecznej, intelektualnej, artystycznej, technicznej, sportowej
optymalne wykorzystanie zdolności, możliwości uczniów w kształtowaniu wzorowych obywateli państwa
umożliwienie wszystkim uczniom odpowiedniego poznania przyrodniczej, społecznej i kulturalnej rzeczywistości jak i uczestnictwa w jej twórczym kształtowaniu
przygotowanie uczniów, absolwentów do kontynuacji kształcenia ogólnego, zawodowego i do samokształcenia
zwracanie uwagi na odpowiednie opanowanie języka ojczystego oraz języków obcych
rzetelne przygotowanie młodzieży do pracy
umożliwienie wszystkim wychowankom ukończenia szkoły
powiązanie szkoły ze środowiskiem w taki sposób, by procesy wychowania oraz kształcenia mogły służyć podnoszeniu poziomu gospodarki, rozwojowi kultury środowiska i ochronie środowiska naturalnego
Proces kształcenia – obejmuje nauczanie i uczenie się oraz kształtowanie osobowości wychowanka przy jego udziale, dokonywanie w nim określonych zamian. Istnieją różne teorie kształcenia, do najbardziej popularnych należą następujące:
aktywizm – proces kształcenia zależy od aktywności ucznia skierowanej na otaczającą go rzeczywistość; kładzie się tutaj nacisk na wysoką jakość kształcenia oraz kompetencje uczniów, uzyskiwane przez nich pewnym limicie czasowym, są to kompetencje: artystyczne intelektualne (np. sprawne czytanie) praktyczno – techniczne (np. prowadzenie samochodu) społeczne moralne
– proces kształcenia zależy od aktywności ucznia skierowanej na otaczającą go rzeczywistość; kładzie się tutaj nacisk na wysoką jakość kształcenia oraz kompetencje uczniów, uzyskiwane przez nich pewnym limicie czasowym, są to kompetencje:
behawioryzm – teoria ta mówi, iż wszelkie zmiany zachodzące w dziecku są wynikiem zmian zachodzących w otaczającego go świecie; zmiany są powodowane w drodze manipulowani sytuacjami wychowawczymi
kognitywizm – u podstaw leży założenie o łączeniu teorii i praktyki ( materializm
naturalizm (J.J. Rousseau) – szkoły były dostosowywane do dziecka, wychowankom było niemal wszystko wolno; organizowano optymalne warunki dla rozwoju naturalnych zdolności uczniów, uwzględniając przy tym ich sferę emocjonalną; teoria ta akcentuje potrzebę obserwowania dzieci oraz usuwania wszelkich przeszkód leżących do na drodze do ich rozwoju
Proces kształcenia jest to pewien zespół zdarzeń, gdzie pod wpływem czynności nauczyciela oraz uczniów dokonują się w tych drugich “zmiany określonej kierunkowości”, które określa się zwykle jako edukacja bądź reedukacja; edukacja – wytwarzanie pożądanych zmian; reedukacja – przekształcanie już wytworzonych zmian. Proces kształcenia obejmuje następujące elementy:
nauczycieli uczniów treści kształcenia środowisko dydaktyczno – wychowawcze warunki lokalowe warunki materialne wyposażenie szkoły (bogactwo, poziom nowoczesności wykorzystywanych środków dydaktycznych) organizację oraz atmosferę pracy
Proces kształcenia – jest to uporządkowany w czasie pewien ciąg zdarzeń, który obejmuje określone czynności nauczyciela i uczniów ukierunkowane założonymi celami i treściami, przy uwzględnieniu odpowiednich warunków i środków służących wywołaniu w uczniach pożądanych zmian.
Z faktu, iż proces kształcenia prowadzi do pożądanych bądź niepożądanych zmian w osobowości uczniów wynika szczególna odpowiedzialność nauczycieli za kierowanie tym procesem. Odpowiednie ukierunkowanie tego procesu dokonuje się za pośrednictwem odpowiednio dobranych celów, metod, środków i racjonalnej organizacji czynności nauczyciela i uczniów.
Procesy nauczania oraz uczenia się, aby pełnić odpowiednio swoją rolę w procesie kształcenia, muszą być ze sobą właściwie zintegrowane – pomiędzy tymi czynnościami występować powinny wzajemne sprzężenia, harmonia i wewnętrzna zgodność. To, co wiąże obie te czynności, to przede wszystkim panująca w klasie (jak i w całej szkole) atmosfera twórczej pracy, obejmująca między innymi takie czynniki:
odpowiednie relacje pomiędzy nauczycielem i uczniami przykład rzetelności oraz twórczego wysiłku u nauczyciela pomoc i wsparcie ze strony nauczyciela racjonalna organizacja pracy uczniów
Pojęcie procesu kształcenia posiada bardzo szeroki zakres; wyróżnić można:
proces kształcenia ogólnego – służy nabywaniu niezbędnych we współczesnym świecie kompetencji, niezależnie od obranego zawodu proces kształcenia specjalnego – zawodowego – umożliwia nabywanie kompetencji odpowiednich do wykonywania określonego zawodu
Można dokonać podziału kształcenia ze względu na szczeble edukacji:
kształcenie przedszkolne kształcenie szkolne kształcenie wyższe kształcenie dorosłych kształcenie ustawiczne
Proces kształcenia może posiadać wiele różnic, jednak zawsze zawiera on pewne wspólne elementy, które to wielcy dydaktycy od zawsze starali się wychwycić. W końcu, na podstawie wielu obserwacji, zostało wyróżnionych siedem wspólnych ogniw procesu dydaktycznego:
uświadomienie uczniom celów oraz zadań kształcenia przedstawianie uczniom nowych faktów i zdarzeń nabywanie nowych pojęć poznawanie prawidłowości oraz praw naukowych przechodzenie od teorii do praktyki organizowanie zajęć praktycznych kontrola i ocena osiągnięć uczniów
Uświadamianie uczniom celów oraz zadań kształcenia
Aby zmobilizować uczniów do nauki, należy sprawić, by uświadomili oni sobie cele i zadania kształcenia, przez co osiągną oni pozytywną motywację do nauki. Jednym z celów kształcenia jest to, iż zadaniem szkoły jest przygotowywanie młodzieży do pełnego uczestnictwa w życiu społecznym. Poszczególne cele kształcenia muszą być wiązane z konkretnymi zadaniami w pracy szkolnej. W przypadku, gdy cele kształcenia są odgórnie narzucane uczniom przez nauczyciela, wykazują oni do takich zadań niechętny bądź obojętny stosunek – uczniowie powinni stopniowo uczyć się samodzielne formułować swoje cele, przez czują się oni współodpowiedzialni za ich realizację. Motywy uczenia się stanowić mogą efekt prawidłowo przeprowadzonych zajęć (z wszystkich przedmiotów). W celu wzbogacenia stosowanych metod nauczania, nauczyciele stosują odpowiednie środki dydaktyczne w postaci pracy grupowej czy też wiązania nauki z codziennym życiem.
Przedstawianie uczniom nowych faktów i zdarzeń
Na proces poznawania nowych wiadomości składa się wiele czynności: poczynając od zmysłowego ogarnięcia, przez abstrakcyjne poznanie, aż do praktycznego zastosowania. Proces ten oparty jest na odpowiednio zorganizowanej obserwacji bądź działaniu praktycznym. Przygotowuje on uczniów do uogólniania pojęć, sądów, co wymaga ich własnej aktywności oraz samodzielności. Nowe fakty i zdarzenia mogą być poznawane poprzez:
bezpośredni kontakt – obserwacja danych obiektów, śledzenie przebiegu różnych procesów, wytwarzanie oraz przekształcanie pewnych przedmiotów, słuchanie utworów muzycznych, czytanie dzieł literackich itp. za pośrednictwem środków zastępczych, a więc zbliżonych do oryginału przedmiotów, jak np. modele, obrazy, rysunki, schematy itp. za pośrednictwem słowa mówionego bądź drukowanego
Powyższe sposoby służą zaznajamianiu uczniów z przerabianym materiałem. Właściwa organizacja procesu obserwacji poprzedzona jest przygotowaniem wszelkich, niezbędnych do przeprowadzenia zajęć pomocy naukowych. Zanim nauczyciel rozpocznie wraz z uczniami obserwację, należy uprzednio sformułować zagadnienie, cel oraz jej przebieg. W trakcie obserwacji uczniowie dzielą się swoimi uwagami na temat dostrzeżonych właściwości oraz odpowiadają na zadawane im pytania. Nieco inaczej przebiega obserwacji w przypadku takich przedmiotów jak obrazy czy modele rzeczywistości – tutaj zadanie uczniów polega na wyodrębnieniu podstawowych składników obiektu, określeniu zachodzących między nimi związków oraz na dokonaniu właściwych uogólnień. Uczniowie swoje spostrzeżenia przekazując za pośrednictwem słów, tak samo jak nauczyciel stawiający im przed obserwacją pytania, starający się zaciekawić ich przedmiotem obserwacji. Metody oparte na słowie występują w pogadance, opowiadaniu, wykładzie.
Nabywanie nowych pojęć
Proces ten w dużym stopniu zależy od wieku uczniów – w klasach niższych mamy do czynienia przede wszystkich z elementami obrazowymi. Wraz z rozwojem, pojęcia są coraz bardziej bogate zyskując charakter pojęć naukowych. Proces tworzenia się pojęć obejmuje następujące etapy:
kojarzenie nazwy z odpowiadającym jej przedmiotem tworzenie w oparciu o zewnętrzne cechy obiektu przedpojęć nabywanie pojęć naukowych kojarzenie nazw i rzeczy
Proces kojarzenia nazw wraz z danymi obiektami ma miejsce nie tylko na terenie szkoły, lecz również w życiu codziennym. Etap właściwych pojęć naukowych poprzedzony jest przez kształtowanie się tzw. przedpojęć, czyli pewnych pojęć elementarnych, stanowiących ogólne wyobrażenia. Skojarzenie danego wyrazu z obiektem stanowi punkt wyjścia dla informacji dotyczących cech realnego świata. Podstawą uogólniania są cechy zewnętrzne i stosunki zachodzące pomiędzy przedmiotami.
Poznawanie prawidłowości oraz praw naukowych
W formułowaniu prawidłowości, praw oraz w systematyzacji wiedzy istotną rolę odgrywają takie czynniki jak obserwacja (nieraz długotrwała), zasób doświadczeń oraz posiadanie właściwej wiedzy.
Przechodzenie od teorii do praktyki
To ogniwo procesu dydaktyczne stanowi najtrudniejszy jego etap i obejmuje następujące elementy:
uświadomienie uczniom nazw naukowych, podstaw oraz znaczenia umiejętności, co umożliwia im zrozumienie naukowych podstaw, mechanizmów oraz sprzyja koncentracji uwagi; poznając nową nazwę uczniowie wdrażani są w operowanie nowymi pojęciami, uświadamiają sobie oni również, jakiego zakresu wiedzy wymaga opanowanie danej umiejętności formułowanie reguł działania (ma miejsce przed pokazaniem czynności) wzorowy pokaz czynności przez nauczyciela (bądź ucznia) – przejście od teorii do praktyki; należy zapoznać uczniów z sensem oraz praktyczną wartością danej czynności próby samodzielnego wykonywania czynności przez uczniów pod nadzorem nauczyciela – opanowywanie umiejętności systematyczne i samodzielne ćwiczenie umiejętności prowadzi do przekształcenia jej w nawyk
Organizowanie zajęć praktycznych
W historii dydaktyki mamy do czynienia z wieloma próbami wprowadzenia na teren szkoły czynności praktycznych, a przede wszystkim – wytwórczych (np. Dewey):
Nowacki – postulował uczestnictwo uczniów w pracy podczas procesu nauczania pod nadzorem dydaktycznym szkoły, co miało zapewniać odpowiednie przygotowanie do wykonywania pracy Szeniawski – wykonywanie przedmiotów, modeli czy pomocy naukowych (w całości, poczynając od wykonania rysunku technicznego)
Zdaniem wielu autorów praca stanowi podstawowy czynnik przekształcania rzeczywistości. Praca ma również wiele wartości wychowawczych – kształtuje w uczniach postawę odpowiedzialności (indywidualnej i grupowej), zespołowej, wdraża ich do wspólnego działania oraz daje poczucie własnej wartości.
Kontrola i ocena osiągnięć uczniów
Efektem tych czynności jest świadomość uczniów celów oraz zadań, które mieli oni osiągnąć w procesie kształcenia. Samokontrola uczniów jest tutaj dodatkowym czynnikiem zapobiegającym błędom, sprzyjającym osiąganiu przez nich lepszych wyników w nauce. Niezwykle istotną konsekwencję kontroli i samokontroli stanowi usuwanie braków – nie wystarczające jest tutaj samo stwierdzenie zaistnienia błędu, lecz jego poprawa oraz utrwalenie poprawnego działania. Nauczyciel konsekwentnie ocenia postępy uczniów adekwatnie do przyjętych przez niego kryteriów.
Gnoseologiczne podstawy procesu kształcenia – aktywne spostrzeganie w swojej najwyższej postaci utożsamia się z obserwacja, która dostarcza wrażeń, spostrzeżeń i wyobrażeń. Jak dowodził Piaget, procesu powstawania pojęć nie da się wytłumaczyć jedynie przez spostrzeganie, gdyż stanowi on podstawę myślenia, zaś spostrzeganie jest tylko jednym ze składników myślenia. Orientacja dziecka w otoczeniu przechodzi przez kolejne etapy rozwoju:
faza myślenia praktycznego – podstawą orientacji jest tutaj działanie faza myślenia oglądowo – obrazowego faza rozwiniętego myślenia słownego, którego bazą jest rozwój mowy wraz z procesami uogólniania o abstrakcyjno – symbolicznym charakterze
Myślenie jest to uwewnętrzniona czynność operowania wiadomościami, ich selekcją i wytwarzaniem, dzięki czemu proces ten zdecydowanie się różni od samego spostrzegania. Praktyka, poznawanie w drodze obserwacji bądź uczenia się pewnych gotowych treści – mogą być niewystarczające w przypadku prawdziwości, a więc zgodności z rzeczywistością. Praktyka stanowi jednak istotne źródło poznania – wykonując pewne czynności zmierzające do zaspokajania własnych potrzeb, człowiek także poznaje rzeczywistość. W procesie kształcenia, poznanie bezpośrednie i pośrednie istnieje w pewnej harmonii – w bezpośrednim poznaniu, człowiek dzięki własnemu wysiłkowi samodzielnie odkrywana pewną wiedzę, która jest dużo trwalsza niż ta uzyskana w poznaniu pośrednim.
REKLAMA
So you have finished reading the maszyna dydaktyczna do powtarzania przerobionego materialu topic article, if you find this article useful, please share it. Thank you very much. See more:
